Er is van het weekend een einde gekomen aan een tijdperk, een periode die voor mij begon toen ik nog heel klein was, maar die eigenlijk al ergens in de jaren twintig van de vorige eeuw begon. Ik heb het over het tijdperk dat ‘Majoca’ bij ons in de familie was. En Majoca, dat was de stoel van mijn moeder.
Majoca
Majoca was de naam die mijn opa aan mijn moeder wilde geven, naar de eerste letters van haar 3 doopnamen. Mijn oma bleef alleen mijn moeder constant bij haar eerste doopnaam noemen; Magda. Van Magdalena. En mijn oma won, Majoca verdween. Totdat mijn moeder overleed en wij haar stoel in onze logeerkamer zetten. En op 1 of andere manier hadden mijn kinderen het al snel niet meer over ‘de stoel van oma’, maar over Majoca.
Doorgezakt
Zolang ik mij kan herinneren zat mijn moeder in die stoel. Ik hoorde pas toen ik al wat ouder was, dat haar ouders die bij hun huwelijk van een tante hadden gekregen, een tante die dus ook Magdalena heette. Zo past het allemaal mooi in elkaar, toch? Maar ja, Majoca was al meer dan 100 jaar, en van rotan, en een geliefde plek voor de kinderen om boeken te lezen of wat te studeren. En nu is Majoca doorgezakt.
Ladekast
Ligt het aan mij, of heeft u dat ook? Een bijzonder gevoel bij een oude stoel of bank, of misschien een kast. Over kasten gesproken; nog zo’n voorbeeld. We hebben prominent in de kamer een mooie antieke ladekast staan die dan weer van de oma van mijn vrouw is geweest. Die kast staat er ook voor de eeuwigheid wat mijn vrouw betreft. Ze heeft met die kast zo’n beetje hetzelfde als ik met Majoca.
Lesje
En wat leren we hieruit, als dat tenminste al moet, iets leren uit dit verhaal. Dat de meubelen vroeger degelijker waren? Of misschien tijdlozer? Of dat we tegenwoordig meer nostalgie ervaren? Ik durf het niet te zeggen.
Ik weet alleen wel dat onderhoud belangrijk is. Want zonder goed onderhoud was Majoca nooit ruim 100 geworden!
